Adım Adım Dibe Doğru..

Yazıya başlamadan önce alttaki yazıma baktım da şöyle bir.. İyi bayramlar yazmışım, altına da birsürü dilek.. Şimdi düşünüyorum da, bayram mı? Bayram mı kaldı Bursaspor maçından sonra.. Ankara'da geçirmiyorum ben bu bayramı, memleketim Mersin'deyim, dolayısıyla maçı seyredip seyretmeyeceğim bile son dakikaya kadar belli değildi. Kuzenimle son anda çıkıp izlemeye karar verdik maçı. Seyrettiğim yer de fondan spiker sesleri yerine canlı müzik sesleri gelen, sadece sesi kapalı maç görüntülerini izleyebildiğim inanılmaz gürültülü bir cafeydi. Dolayısıyla bir kere baştan konsantre olamayarak izlemeye başladım ben bu maçı. Ne doğru düzgün bir pozisyon görebildim, ne başka birşey.. Maçın bu kadar kötü geçmesindeki, hatta en baştan kötü başlamasındaki sorun benim maça bir türlü konsantre olamayışımda sanıyordum, ama sahada oynayan Galatasaray'dı maça konsantre olamayan.. Keita-Nonda ikilisinden en azından beraberlik golünü beklerken, Keita-Nonda değişikliğini görünce de maçın Bursaspor üstünlüğüyle biteceğinden neredeyse emin oldum zaten. Sahi pozisyon dedim de demin, Galatasaray adına izlenecek pozisyon mu vardı ki? Sahada izlediğim takım; takımım, gerçek Galatasaray mıydı, 11 futbolcunun 11i birden nasıl bu kadar kötü oynamayı başardı ki 90 dakika boyunca..
Uzun uzun yazacak ne zamanım var, ne de yazma isteğim. Fotoğraf arayacak halim bile yok, hatta başlık bulasım da yok, böyle de üşengecim işte. İleride, mesela sezon sonunda, "böyle kötü maçlar geçirmiştik üstüste, bildiğin dibe vurmuştuk, ama toparlanıp iyi oynamaya, galibiyetler almaya başladık ve şampiyonluğu kazandık." diyebilmek için karalıyorum bu satırları. Yoksa fazla mı iyimser oldu ne bu son cümle? Neyse, dönünce daha ayrıntılı bir yazı daha yazarım elbet.


Ha bi de, Milan Baros'u çok özledim ben..