Derbi?

Futbolla ilgili bilinen bir çok aforizma vardır.Bir çok blog sitesinde görebilirsiniz bunları.Beni en çok etkileyeni Maier Lorenz'in 'Hiç kimse takım seçmez,sadece kendini ona ait hisseder' sözüdür.

Ben takım seçme hakkı olmayan bir çocuktum,beş kişilik ailede en küçüktüm ve benden önceki bütün fertler Fenerbahçe'ye gönül vermişti.Tıpkı sülalemin çoğunluğu gibi.Fenerbahçeli olmam için bana çektirmedikleri eziyet kalmamıştı.Fakat şanslıydım,çünkü 90'lı yıllarda doğmuştum.Ailemin aksine ben kendimi çok yakın hissediyordum Galatasaray'a.Galatasaray'ın altın yıllarını yaşadığı zamanlarda çocuk olan her insan gibi..Birazda baskıya karşı tepkiydi benimki.

O yaşlarda Galatasaray'ın o güzel dönemlerinin biteceğini düşünmüyordum.Bu gerçekle yüzleşmem ilkokul dönemlerime denk geldi.Çok değil,1-2 yıl önce 'hangi takımlısınız?' sorusuna sınıfın %90'ı Galatasaray derken,bu sayı zamanla azalıyordu.Maddi sıkıntılar başlamış,o güzel yıllar geride kalmıştı.

İşte o dönemler,daha önce farkında olmadığım bir şeyi fark etmiştim.Fenerbahçe derbilerinin önemini.Artık ailem tarafından tuttuğum takım kabullenilmiş,ben 9-10 yaşlarına gelmiştim ki o malum derbi yaşandı.O zaman bir şeyin daha farkına varmıştım,Fenerbahçe taraftarının kafa yapısının.50 küsür yaşındaki amcamda,benden 1-2 yaş büyük kuzenimde aynıydı işte.Futbolla alakası olmayan ablam ve annem bile anlamsızca yükleniyorlardı bana.Yıllarca derbiler benim için işkence oldu,alınan kötü sonuçlar sonrası herkesin hedefi oluyordum.Sırf derbiler değil,üç sezondur hasret olduğumuz şampiyonluk da canımı sıkıyordu.Bu üç sezonun 2'sinde Fenerbahçe şampiyon olmuştu.

O yıllarda öğrendim kötü gün taraftarı olmayı.Takımımı savunmaya o yaşlarda başladım.Başarılar sonucunda Galatasaray'ı seçmiş bir neslin içinde olmama rağmen.

O zamanlarda dahi hiç bir zaman pişman olmadım Galatasaraylı olduğum için.Hayatımda ki en doğru,en güzel şeydi benim için.Hep de öyle kaldı.

2005-2006 sezonu bir çok Galatasaraylı için çok önemlidir.14 Mayıs 2006'da O 'kötü gün'lerin bittiğini düşündüğümüz bir sezondur.

Maddi sıkıntılara ve Fenerbahçe'nin şampiyonluğu garantilemesine rağmen benim umudum vardı.Ve bir şey oldu.Bütün Galatasaraylıların bildiği,diğer takım taraftarının anlayamadığı bir şampiyonluk yaşadı Galatasaray.Hayatım boyunca gördüğüm en fanatik Fenerbahçeli olan büyük amcamı ilk defa o gün ağlarken gördüm.Uzun bir zaman sonra telefonlara çıkmayan taraf değişti bizim ailede.O gün tekrar şükrettim Galatasaraylılığıma.Hiçbir derbinin sonucu bana o sevinç gözyaşlarını döktüremezdi.

O sezondan sonra bir çok derbi oynadık.Fenerbahçe'yi kendi evimizde yenip şampiyonluk yolunu da açtık,o sezon şampiyonda olduk.Hatta teknik direktörsüz.Fakat hiçbir derbi bir insana takımına inanmanın ve bunun sonucunu almanın verdiği keyfi veremez.Hiç bir kupa bir insana güveneceği bir şeyin olduğunu bilmenin rahatlığını hissettiremez.